Psy małych ras to przedstawiciele psów w ogóle, tak jak każda inna odmiana. Co za tym idzie mają takie potrzeby jak ich więksi kuzyni. Jakie są więc błędy w wychowaniu małych psów? Jakie stereotypy krążą w społeczności i jak ich unikać?
Jakiego zachowania nie ignorować? Błędy w wychowaniu małych psów, czyli pozornie śmieszne sytuacje
Niektóre zachowania małych psów są przez opiekunów ignorowane, a wręcz uchodzą za zabawne. Na przykład uparcie szczekające maluchy na dużego psa. Wielokrotnie wybuchamy wówczas śmiechem, kwitując to komentarzem o zadziorności psa. Tak jednak zachowuje się pies w bardzo silnym stresie, zaniepokojony, a nawet przerażony obecnością dużo większego osobnika.
Co ciekawe, podobną reakcję psów małych ras możemy zaobserwować w stosunku do ludzi. Gdybyśmy więc zauważyli ją u dużego psa – pewnie uznalibyśmy to za problem. Podczas obcowania z małym psem niestety nie zdajemy sobie sprawy z tym, że taki pies zostaje z niepokojem sam. Gdy widzisz takie zachowanie – musisz spróbować pomóc mu w stresującej sytuacji, tak by problem się nie nasilał.
Czytaj też: ZDROWIE KOTA – 10 SYGNAŁÓW, KTÓRE POWINNY WZBUDZIĆ TWOJE ZAINTERESOWANIE
Socjalizacja to fundament
Tymczasem, gdy stajemy się właścicielami dużego czy średniego psa – bardzo dużo uwagi przywiązujemy do jego socjalizacji. Ten aspekty wychowania psa jest niestety bardzo często pomijany jeśli chodzi o wychowanie małego psa. Yorka czy pinczera chowamy często niemal pod kloszem.
Niestety, jeśli od szczeniaka pies nie spotyka innych ludzi i psów w bezpiecznych, komfortowych dla nich warunków – w przyszłości takie bodźce będą wywoływać u psa niepokój. Dla małych psów świat ludzi jest przecież… Zdecydowanie większy i bardziej przerażający niż dla tych większych osobników. A co więcej – w efekcie dostarcza im niewspółmiernie silniejszych bodźców.
Dlatego też wczesna socjalizacja z innymi psami i ludźmi jest ważna, by redukować stres w późniejszym wieku. Psy małych ras budzą chęć i odruch obrony przed światem. Warto więc od szczeniaka chodzić z nimi do szkół, na treningi czy nawet na spacery z behawiorystą. Wszystko po to, by przygotować psa do spokojnego życia w świecie wielkich osobników ludzkich i innych, większych psów.
A czy brać psa na ręce?
Tymczasem, pojawia się pytanie, czy brać rasy małych psów na ręce? Jakie są w tym kontekście błędy w wychowaniu małych psów? To… Zależy!
Jeśli więc jesteś opiekunem psa małej rasy, a z naprzeciwka idzie większy ale spokojny pies – daj pupilowi możliwość obrania własnej strategii, w której to on właśnie będzie czuł się bezpieczny. Może pies się zatrzyma, odejdzie na bok, da znać wówczas, że potrzebuje pomocy.
?Ważne?
Nie reaguj jako pierwszy! Nie ciągnij nerwowo psa, nie wywołuj reakcji stresowych.
Tymczasem, gdy w Twoją stronę zbliża się raczej bardziej rozpędzony pies i czujesz, że sytuacja może być stresująca dla pupila… Zbuduj spokojną atmosferę. Kucnij, zachęć go do podejścia do siebie, pogłaszcz, weź na ręce, ale bardzo powoli. Oczywiście wszystko bez nerwowych reakcji.
To właśnie najlepsze rozwiązanie w takiej sytuacji. A więc proaktywność i pomoc psu, ale wyłącznie w adekwatny sposób do sytuacji, nie budując niewłaściwych emocji.
Czytaj też: GWIZDEK NA PSA – JAK, GDZIE, KIEDY I CO TO W OGÓLE JEST?
Czy pies jest domowy czy spacerowy?
Istnieje w międzyczasie zaskakujące przekonanie, że mając psa małej rasy nie musisz chodzić z nim na spacery. Kupisz kuwetę i gotowe. Otóż… Nie. Nic bardziej mylnego i krzywdzącego dla takich małych, ale energicznych ras.
?Ciekawostka ?
Psy małych ras też mają potrzeby węszenia, eksplorowania, czy biegania. Szczególnie mowa tutaj o tych rasach, które wywodzą się na przykład z tzw. szczurołapów, terierów czy pinczerów. To psy łowieckie o bardzo dużych potrzebach eksplorowania.
Wśród małych ras bywają także te bardziej towarzyskie, a mniej łowieckie, na przykład jak maltańczyk, ale każdy pies potrzebuje dłuższych spacerów! Jeśli więc z powodu zimna czy złej pogody chcesz skrócić spacer – zadbaj o bardziej dynamiczne aktywności na dworze albo… Zrekompensuj spacer aktywną zabawą w domu! Jednak, bardzo ważne jest, by nie rezygnować ze spacerowania.
Nie traktuj psa jak maskotki!
Żywe stworzenie nie jest zabawką… Także pupil małej rasy nie jest u Ciebie po to, żeby dać się głaskać. Mimo że bardzo często takie rasy budzą często chęć brania na ręce, tulenia, obejmowania – pomyśl najpierw o emocjach psa i zastanów się, czy.. Aby na pewno mu to odpowiada.
Dla każdego psa podejście wprost, czy patrzenie na niego z góry i nachylanie się nad nim jest stresujące. Jeśli więc dodatkowo pies w momencie brania na ręce sztywnieje albo się kuli – jest to wyraźny sygnał, że pies tego nie lubi. Nic na siłę, pamiętaj o tym. Lepiej więc nauczyć psa, że jeśli nie chce być brany na ręce – powinien decydować o tym sam. Kucnij, zachęć go, by podszedł, naucz wyskakiwać na ręce z wykorzystaniem nagród i komendy. Gdy to opanuje i polubi cały precedens – sam będzie inicjował zabawę.
Tymczasem, podsumowując – wybierając psa małej rasy, pamiętaj, że trzeba go traktować jak inne psy. Ma te same potrzeby przecież, co duży pies. Te same potrzeby związane z eksplorowaniem, węszeniem, poznawaniem ludzi czy aktywnościami. Od szczeniaka dbamy o to, by miał poczucie bezpieczeństwa, bo nasz wielki ludzki świat może być dla takiego psa ogromny i przerażający.
Czytaj też: PIELĘGNACJA PSA: JAK DBAĆ O PUPILA?
