Wonka - słodka jak czekolada
Status: do adopcji
Znacie to powiedzenie: „Nie jestem zupą pomidorową — nie każdy musi mnie lubić”? Tymczasowa opiekunka Wonki jest jedną z niewielu osób, które zupy pomidorowej nienawidzą. Podobnie miała z gorzką czekoladą — do czasu, aż lekarze zmusili ją do ograniczenia cukru. Wtedy okazało się, że gorzka czekolada jest jednak słodka i pełna smaku. Taka sama jest Wonka, nazwana na cześć właściciela fabryki czekolady.
Wonka w domu tymczasowym zrobiła gigantyczne kroki milowe — dla wielu może niezauważalne — ale ktoś, kto widział początki, powiesiłby na ścianach medale za każde osiągnięcie.
Zacznijmy od jej stosunku do ludzi. Na początku człowiek był najgorszym możliwym mieszkańcem Ziemi. Chowała się po kątach, uciekała, a zapędzona w kozi róg potrafiła próbować ugryźć, by odstraszyć potwora. Wzięcie jedzenia od człowieka było nie do pomyślenia — przecież na pewno zatrute. A jeśli już trzeba było jeść, by przeżyć, to tylko wtedy, gdy nikogo nie było w pokoju i w kompletnej ciszy. Dziś nie pakuje się jeszcze na kolana i nie błaga o głaski — choć dajmy jej czas, może i do tego dojdziemy — ale chętnie przebywa z ludźmi w jednym pomieszczeniu i patrzy w duszę swoimi ciemnymi oczami. Gdy opiekunowie wracają po dłuższej nieobecności, wybiega na korytarz ich powitać, nadal z dystansem, ale jednak. Pozwala się też delikatnie pogłaskać. Miska z jedzeniem podana przez „straszne” ludzkie ręce już nie jest zatruta — nie czeka nawet aż człowiek odejdzie, tylko aż powie jej „smacznego”, by zacząć pałaszować. Szeleszczącą paczkę smaczków rozpozna z kosmicznych odległości i zjada prosto z dłoni. I to nie tylko od swoich opiekunów — każdy nowo poznany człowiek z jedzeniem jest fajny. No dobrze — może poza dziećmi, one są jeszcze przerażające.
To, co Wonka kocha najbardziej, to spacery. Kiedyś wyjście na spacer wiązało się z przerażającym rytuałem zakładania szelek a dziś na dźwięk smyczy ściąganej z wieszaka przybiega, żeby przypadkiem o niej nie zapomnieć. Pogania człowieka, wydając dźwięki jak gruchający gołąb. Siada grzecznie i czeka na założenie szelek — bez uciekania i kładzenia się. Przez klatkę schodową maszeruje z dumnie podniesionym ogonem, najwyżej lekko „wbije się” w ścianę, gdy trzeba kogoś minąć. A na zewnątrz? Wszystkie zapachy są jej — wszystkie! Mijanie ludzi nie jest straszne, samochody mogą przejeżdżać i świat się nie wali. Ba — gdy ludzie lub psy ją miną, jeszcze z ciekawością zbiera ich zapach z powietrza. Oczywiście im spokojniejsza okolica, tym lepiej się czuje — kocha lasy i chętnie wskoczy do jeziora. Wonka jest gotowa na przygody! Chodzenie na smyczy jest świetne — nie plącze się, a na komendę „Wonka, cofaj” poprawia przejście po złej stronie słupa. Gdy się zbyt zawęszy, radosne „Wonka, idziemy!” sprawia, że truchta do człowieka i dołącza do stada. Otworzyła się też na tyle, że pokazała rogi — instynkt łowiecki. Chętnie zapolowałaby na wszystko, co mniejsze od niej — ale przy jej dumnych ośmiu kilogramach wybór nie jest duży. 😆 Oczywiście po powrocie, wycieranie łap nie stanowi już problemu, dama nawet nie opuści korytarza dopóki służba jej nie oporządzi.
Relacje z psami też są na zupełnie innym poziomie. Zaczynało się od „dajcie mi święty spokój, nawet na mnie nie patrz”. Dziś mamy sztamę. Obce psy na spacerach zaczynają ją interesować — szczególnie małe; duże wciąż ją stresują. Z rezydentami czasem pobawi się na łonie natury. Wonka uwielbia składować zabawki w swoim legowisku — jest na tyle wyrozumiała, że daje psim kompanom czasem coś od siebie zabrać; w tym czasie przeprowadza się na ich posłania.
Po dłuższych wycieczkach śpi przytulona do nich na tylnej kanapie samochodu. Wystarczy otworzyć drzwi, a ona sama wskakuje — nie czeka nawet na „Wonka, hop”. Jest gotowa na kolejną misję łapania zapachów. Przy tym wszystkim jest idealnym pasażerem — przesypia całą podróż; nie dla niej choroba lokomocyjna czy rozpraszanie kierowcy.
Podsumowując: nasza Woneczka to pies, który w domu jest jak mały mebelek, stapiający się z otoczeniem — z funkcją lokalizacji wszystkiego, co porzucone na podłodze (wspominaliśmy, że jej zbieractwo nie ogranicza się do zabawek? Nie? To już wiecie). A na dworze to wulkan energii, gotowy na każdą przygodę ze swoim przewodnikiem.
---- METRYCZKA PSA -----
🧮 Rok urodzenia: 01/2024
🚻 Płeć: samica
🐾 Wielkość: mała - 8kg
🏀 Aktywność: średnia
❤️ Kastracja: tak
ℹ️ Czip: tak
💉 Szczepienia: tak
✅ Psiak jest pod opieką Trójmiejskiego oddziału Fundacji dla Szczeniąt Judyta
✅ Psiak znajduje się w domu tymczasowym na terenie Trójmiasta i okolic
✅ Obowiązkiem adopcji jest: wypełnienie ankiety, wizyta przedadopcyjna oraz podpisanie umowy adopcyjnej
✅ LINK DO ANKIETY: https://bit.ly/ankieta_przedadopcyjna
✅ Zastrzegamy sobie prawo do kontaktu z wybranymi osobami
