Dramat psa i dramat człowieka, jakże często idą w parze. Tak można by w skrócie opisać los Klemensa. Jego leciwa, samotna właścicielka nie miała siły się nim zajmować, nie radziła sobie zupełnie z jego wychowaniem. Z tego powodu Klemens trafił do schroniska. Możemy sobie tylko wyobrazić, jak trudna musi być to dla niego sytuacja - strata człowieka, z którym był przez całe dotychczasowe życie, strata wszystkiego, co do tej pory znał. W schronisku Klemens dał się poznać jako pies lękliwy, pies, który przez swoje dotychczasowe życie nie miał zbyt wielkiego kontaktu z nowymi ludźmi i miejscami, nie był przyzwyczajony do dotyku (także nieznajomych) oraz ruchu. Zakorzeniony silnie lęk powodował zachowania obronne - odstraszające obszczekiwanie i warczenie. Dlatego od samego początku pobytu Klemensa w schronisku cierpliwie i konsekwentnie budujemy jego zaufanie. Robimy to powoli, małymi kroczkami, nie chcemy do niczego go przymuszać. Chcemy, aby to on podjął decyzję o chęci kontaktu z nami. Na szczęście Klemens jest strasznym łakomczuszkiem - a to już połowa sukcesu Bardzo chętnie bierze smaczki z ręki, wspaniale bawi się w zgadywanie, w której dłoni ukryty jest przysmak, pięknie podaje łapkę, cieszy się na widok znajomych wolontariuszy. Wolontariuszce, która z nim pracuje, pozwala się już dotykać, nawet sam nastawia tyłeczek do miziania. Stopniowo powiększamy grono przyjaciół Klemensa. Udało się też zaprzyjaźnić go ze smyczą, obrożą i szelkami, spacerujemy sobie po podwórku, pracujemy obecnie nad przełamaniem lęku przed wyjściem poza bramę schroniska.Klemens nie wychodzi na spacery, nie jest jeszcze gotowy do adopcji, ale będziemy wdzięczni za mocne trzymanie za niego kciuków. Wierzymy, że za jakiś czas będziemy szukać mu najcudowniejszego domku, który wynagrodzi Klemensowi te trudne chwile w życiu.